Okulun açılmasıyla okula, öğrencilerime daha çok vakit ayırdım. Okuldan eve geldiğimde de yorgun olduğum için seninle fazla ilgilenemedim, anneannen sürekli söylüyodu;"Pınar, Duru seni özlüyor, yolunuzu bekliyor, okuldan erken gel,çocuğun yanında ol."Ama ben çok önemsememiştim. Sana karşı ihmalkâr ve bencilce davrandığımı senin davranışlarının değiştiğini görünce anladım. O, uyumlu, sevimli,hümanist, sevecen kızım gitmiş;yerine hırçın, huysuz,her şeye ağlayan, zaman zaman da anneye,babaya vuran bir çocuk gelmişti, emziği sadece uyku zamanları arayan bebeğim, günün 24 saatinde emziği ağzından çıkarmaz olmuştu. Ne yapmam gerekiyor diye düşünürken, çocuk eğitimi ve psikolojisi konusunda eksik olduğumu fark edip kitap araştırmaya başladım. Araştırmalarım sonucunda
Prof.Dr.Sabiha Paktuna KESKİN'in "Çalışan anne ve çocuğu" kitabını keşfettim ve işime çok yaradı.Kesinlikle her annenin ve anne adayının okuması gereken bir kitap.(Çalışsın çalışmasın hiç fark etmez) Kitapta senin davranışlarının sebebi verilmişti. Yaptığım hatalar:
-Emziğe düşmenin sebebi;
"...yaşamın ilk üç yılı anneye bağlanma, çocukta meydana getirdiği güven ortamında zihin ve lisan gelişimin temelini oluşturur. Gelecek yaşamında kimliğin, başkalarına güvenebilme duygusunu yerleştirir.Bu dönemde annesi ile yeteri kadar birlikte olamayan ya da birlikte olduğu halde, annesinin varlığını gereği gibi hissedemeyen çocuk, anne yerine "bir obje" koyar.Çocuk, annesinin kokusu ile özdeşleştirdiği bir materyale takıntılı bir bağlanma geliştirir.Bu, emzik, tülbent, yastık gibi bir obje olabilir... diyerek devam ediyor yazar." -Sıvışmak;
"...Evden ayrılırken asla bebeğin ağlamasına engel olmak amacıyla "sıvışarak" ayrılmamamız gerektiğini, mutlaka bebekle veya çocukla konuşulmasını, eve tekrar gelineceğini anlatmanın önemli olduğunu vurgulamış... " -Oyuncaklar alarak vicdanımı rahatlatmaya çalışmak;
...Anne ile bebek birlikte olduğu zamanlarda onun temel ihtiyaçlarını karşılayarak değerlendirmelidir.Bebek, kendisine bu şekilde yaklaşan bir anne varlığında, kısa süre birlikte olabilseler de anne farkındalığını kaybetmez.Oysa genellikle anneler bebekleri ile kaliteli zaman geçirmekten, onunla en kaliteli oyuncaklar ile oynamayı algılarlar....Bu da hatalı bir yaklaşım örneğidir... -Senin bana olan ihtiyacını anlayamamam;
...Huysuz, huzursuz, hırçın davranışların altında karşılanmamış ihtiyaçlar, dolayısıyla gerginlik, mutsuzluk vardır... -...Annenin çocuğa ayırdığı zamanın süresi değil, onunla diz dize, göz göze olabildiği derinlik önemlidir.Bunun da ötesinde bu derinlemesine birlikteliğin sürekliliğidir, yani tekrarlayacak olmasıdır... -Yemek, çamaşır,okul, ev işi vs. şeylere öncelik vermek;
...Çalışan annenin yapması gereken;işten geldikten sonra belli bir süre için, hiçbir şeyle ilgilenmeden çocukla ilgilenmek olmalıdır.Bu ilgi yoğun olmalı, araya hiç kimse ve hiçbir şey girmemelidir....Yani burada istenen saatlerce bir ilgi değildir, en az 10-15 dk araya hiçbir şeyin giremediği, çocukla olan can cana bir birlikteliktir, bunu anneden başkası yapamaz....
-...İlk üç yıl, çocuğun her ihtiyacının anında karşılanması onu şımartmaz, aksine ihtiyaçlarının anında karşılanmaması onun güven duygusunu örseler.Huysuz, uyumsuz, çekingen bir kişilik yapısı ortaya çıkar... -Babana:"Biraz da sen ilgilen." demem;
...Çocuk bakıma ihtiyacı olduğunda anneye, oyuna ihtiyacı olduğunda babaya yöneleceğini çabuk kavrar. Bu nedenle, işten geldiğinde annenin:"Biraz da sen ilgilen" şeklinde babadan yardım talep etmesi, çocuğun anneye bağlanmasını olumsuz etkiler..." diyor yazar KESKİNÇok şükür, hatalarımın farkına varmam ve kitabın da yardımıyla bunları telafi etmem sonucunda sen düzeldin meleğim :) (Biraz yoruluyorum;ama senin için her şeye değer.)
Eskiden olduğu gibi uyumlu, mutlu, yüzünden gülücükler eksik olmayan... bir Duru oldun.
Bazen gözümüzü açıp etrafa bakıp görmek gerekiyor sanırım.
Kaynak:Çalışan Anne ve Çocuğu "Anne İş'te"-Prof.Dr.Sabiha Paktuna KESKİN
