Benim fazla gelişmemiş olacak ki empati yetim ben başıma gelince anlayabildim 1. sınıfa başlamış çocuğun annesinin neler yaşadığını ve hissettiklerini.
Çizgi çalışmalarına başladığımızda çizgileri iki çizgi arasına sığdırmaya ve çizgileri doğru çizdirmeye çalışmak gibi (şu an gözümde küçük görünen) basit bir durumu o an ne kadar da büyütüp sinirlendiğimi, küçük kızıma yaptığım baskıları hatırlıyorum da...
Harfleri öğrenirken el kaslarımızın gelişmemiş olmasından (oysaki bebekliğinden itibaren ne kadar da dikkat etmiştim, motor becerilerini geliştirmek için yaptığım etkinlikler, iki yıl anaokulu eğitimi vs. ) dolayı ne kadar zorlanarak yazdığımızı, okumaya çalışırken yüzümüzün şekilden şekle girmesini ve zorlukla o sesleri çıkarttığımızı, metinleri okumakta güçlük çektiğimizi ve benim yine dayanamayıp minik meleğime kızdığım anlar ve bundan dolayı çekilen vicdan azapları, başarması, yapabilmesi için Duru'ya yapılan başarı telkinleri...
Bu yaşadıklarımızdan dolayı Duru'nun eve gelmek istememesi (eve gelince ödev yaptırıyorsunuz bana demesi...) ödev yapmak istememesi, okuldan soğuması, ödev yaptırma yüzünden eşimle tartışmalar... Bu kadar zamandan sonra 1. sınıfı çocuğumla tekrar yaşamak.
Neyseki bunlar şu an geçmişimde acı badem tadında hatıralar olarak yerini aldı :)
Okumayı yazmayı söktük, kırmızı kurdelemizi aldık. Artık okumak ve yazmak işkenceye dönüşmüyor bizim için. Daha istekli okuyoruz metinlerimizi. Ödevlerimizi bitirme süremizi 5 saatten 1 saate indirdik azimle.
Bebekken ona okuduğumuz hikâyeleri kendi bize okuyor artık :)
Şükürler olsun bu günleri de gördüm. Sanki hiiiiç okumayacakmış, yapamayacakmış gibi geliyordu;ama sonunda başardık :)