Son 2 haftadır senin okulunun mezuniyeti ve öğretmenlerinizin hazırladığı gösterilerle heyecan içinde bir hareketlilik yaşıyoruz. Bu yıl anaokulundan ayrılıp ilkokula geçtiğin için midir nedir tam olarak bilemiyorum ; ama inanılmaz üzgün hissediyorum kendimi. Sen daha olayın farkında olmadığın için fazla umursamaz görünüyorsun. Arada bir ben ilkokula başlamak istemiyorum desen de bana göre daha rahat görüyorum seni. İçimdeki duyguları paylaşmak amacıyla veya acaba benim gibi hisseden başka anneler de var mı ki yoksa bende mi bir anormallik var acaba diye düşünmekten kendimi alamayıp sınıfındaki diğer annelere de duygularımı anlatıyorum ve onlardan da aldığım cevap aynı; hissettiğim o burukluğun aynısını onlarda yaşamaktalar. Neden acaba diye sormaktan kendimi alamıyorum. Cevap veremiyorum veya vermek istemiyorum bilmem. Senin anaokuluna artık gitmeyecek olman beni çok üzüyor, öğretmenimizi göremeyecek olmamız, büyümen her şey iştee...
Mezuniyet gösterinde cübbeyle yaptığınız dansta çok duygulanmış ve gözlerim yaşarmıştı. Kendi küçüklüğümüzü, yaşayamadıklarımızı yaşaman mı bize mutlulukla karışık bir burukluk vermişti bilemem meleğim.
Gösteri günü için heyecanlı bekleyişin, gün sayman, kuaföre gidip saç yaptırma merakın ve saçını yaptırırkenki tatlı heyecanın her şeyin yaşanmaya ve görülmeye değerdi. Bunları birlikte yaşamak da benim için çok önemli canım kızım benim. Mezuniyetiniz olsun yıl sonu gösteriniz olsun hepsinde de bir harikaydın bebeğim, seni seviyoruz.
