Bu aralar kucakta gezmeyi âdet edindin, dışarı çıkarken bazen seninle anlaşma yapmak zorunda kalıyoruz artık. "Bak Duru, dışarda kucak yok, yürüyeceğiz" diyoruz, kısa bir zaman bu söz tutuluyor;ama sonra sen "çok yoyuldum" nidalarıyla kucağa alınma teklifi yaptırmaya çalışıyosun ve bu da bazı zamanlar senin açından başarıya ulaşıyor.
Hafta sonu babanla dışarı çıktığınızda aranızda ilginç bir diyalog geçmiş, buraya yazmadan edemedim.
Babanla parka gidip bir buçuk saat kumdan kuleler yapıp, kumla oynamanın tadını çıkardıktan sonra zıp zıpa gidip uzunca bir zıplamanın ardından eve gelirken babana: "Baba beni kucağına alıy mıçın" demişsin bunun üzerine o da:
"Kızım sen abla oldun, ablalar kucağa alınmaz, kucağa gelmez, yürümelisin" der, senin cevabın şu olur:
"Ben abla deyilim, ben piyençeçim(prensesim), piyençeçler kucakta gider"
Bu sözün üzerine başka söze hacet kalmaz ve baba Duru'yu kucağına alır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder