(Ayyy bu yolculuk ne zormuuuuşşş, biraz dinleneyim bari, şu sıcak kucakta)07.07.2008 saat:09.45
Minik bebeğim dünyaya gözlerini açar açmaz onu sımsıkı giydirip babasına teslim etmişler tabi ben o arada ameliyathanedeydim. Kızımdan 15 dk sonra da ben çıktım. İnsan inanamıyor yanındaki küçük tostoparlak şeyi meydana getirdiğine... Bu şey bizim mi diyosun hayretle, inanamayarak. Sonra onun o mis kokusunu içine çektikçe "Annelik içgüdüsü" ortaya çıkmaya başlıyor. Senden başka herkesin bebeğinin canını yakacağını, ona iyi bakamayacağını düşünmeye başlıyosun ve kimseyi yanına yaklaştırmak istemiyosun. Bütün her şeyiyle sen ilgilenmeye çalışıyosun, canın yansa da umrunda olmuyo... O günden itibaren o minik varlığın bağımlısı oluyosun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder